باز هم شعر سبدی
این مرغ و برنج و روغن و تخم و پنیر خواهند که به صف شوی و گیری چو فقیر !
با منّت و خواری بدهند حق ِ خودت ! بنشین و سَرت را بگذار و تو بمیر !!!
با این سبدی که باب کردی ای شیخ خلقی تو به التهاب کردی ای شیخ !
از کار ، مرا به زور کشاندی در صف با "روغن" خود ،کباب کردی ای شیخ !!!
در این سبدی که قیمتش هشتادَست در راهِ گرفتنش، دو کس جان دادَست !
فرق تو و "محمود" ،چه باشد ای شیخ ؟! اینگونه رَوی، امید ما بر بادَست !!
با این سبدِ کذائی و چند کالا روحیه ی خسته ،کی توان برد بالا ؟!
تدبیر تو ، آخرش "گداپرور" شد ! دیگر تو مخوان به گوش ما، هی لالا !!!
دانی چه بود این دو سه تا مرغ و پنیر ؟ کز بهرِ وصولِ آن ز جان گردی سیر !
یعنی که تو بَرده ای و دولت چو امیر از جیبِ خودت بگیر و منّت بپذیر !!!
با یــک سبـد پـــر به عیــادتـــم بیا! با ذکر "سبد سبد" به یادتم بیا!
اکنون که مریض تو شدم یـادم کن با یـــک سبـد پـــر به عیادتم بیا!
